انسان همواره نوعی تعلق وجودی به عالم بالا داشته و در پی دستیابی به کمالات الهی است، این گرایش به‌طور طبیعی متناسب با سنت دینی انسان است.
انسان محدودیت‌های وجودی خویش را از طریق ارتباط برقرار کردن با یک حقیقت ناب مرتفع کرده و احساس خلأ را در خود از بین می‌برد.
نیایش عامل ارتباط نزدیک و صمیمی مخلوق با خالق خویش است که به انسان احساس امنیت و آرامش می‌دهد، وقتی این ارتباط قطع می‌شود محدودیت‌های وجودی انسان نمایان می‌شوند.
دنیای صنعتی امروز مشکلات بیشتری نسبت به قدیم دارد. زیرا فراغت و آسودگی خیال سلب شده، با پیشرفت صنعت محرومیت‌ها و محدودیت‌ها بیشتر می‌شود، به همین دلیل انسان بیش از هر زمان دیگری نیازمند آرامش است.
امروز بشر در خدمت تکنولوژی است، امروز بیش از هر زمان دیگری انسان نیازمند ارتباط با ساحت لامتناهی است.انسان‌هایی که نیایش عمیقی دارند برخورد انسانی عمیقی داشته، با نگاهی فراتر از دنیایی صرف، به انسان‌های دیگر و هستی می‌نگرند.
